Ferdynand II "Król Bomba" Karol Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Spein (urodzony w Palermo, 12 stycznia 1810 roku, zmarł w Caserta, 22 maja 1859 roku) herb
Syn Franciszka I Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Spein, króla Obojga Sycylii i Marii Izabeli Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Spein infantki Hiszpanii, Karola IV Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme, króla Hiszpanii.
Książę Puglie od 1825 roku do 4 stycznia 1825 roku, książę Kalabrii od 4 stycznia 1825 roku do 8 listopada 1830 roku. Król Obojga Sycylii i tytularny król Jerozolimy od 8 listopada 1830 roku do 22 maja 1859 roku.
W Veltri, 21 listopada 1832 roku poślubił Marię Krystynę "Błogosławioną" Sabaudzką-Carignano (urodzona w Cagliari, 14 listopada 1812 roku, zmarła w Caserta, 31 stycznia 1836 roku), córkę Wiktora Emanuela I Sabaudzkiego-Carignano, króla Sardynii i Marii Teresy Habsburg-Baudemont-Vaudemont-Lotharingen-d'Este. W Trierst, 9 stycznia (per procuro) i w Neapolu 27 stycznia (pro futuro) 1837 roku poślubił Marię Teresę Habsburg-Baudemont-Vaudemont-Lotaryńską (urodzona w Wiedniu, 31 lipca 1816 roku, zmarła w Albano, 5 sierpnia 1867 roku), córkę Karola Ludwika Habsburg-Baudemont-Vaudemont-Lotaryńskiego, księcia cieszyńskiego i Henrietty Orange-Nassau-Weilburg, córki Fryderyka Wilhelma Orange, księcia Nassau-Weillberg.
Początkowo Ferdynand II był władcą niezwykle popularnym. Jego postępowe i liberalne pomysły oraz otwarta i lekka postawa sprawiły, że kochały go niższe klasy społeczeństwa neapolitańskiego - tzw. lazzaroni.
Król ogłosił amnestię dla więźniów politycznych, ponownie przyjął do armii oficerów podejrzewanych o sympatie republikańskie i wykazywał skłonność do dobrego rządzenia i wprowadzania reform. Stopniowo jednak Ferdynand przeszedł na pozycje autorytarne. Surowo stłumił rewolty liberalne i narodowe (w tym powstanie braci Bandiera z 1844 roku). Jego małżeństwo z austriacka księżniczką Teresą w 1837 roku (po śmierci pierwszej żony, pochodzącej z Piemontu Marii Krystyny) odebrano jako znak narastającego konserwatyzmu króla.
W 1830 roku, Ferdynand wydał edykt, w którym obiecał zająć się w szczególności utworzeniem bezstronnego sądownictwa, zreformować finanse państwowe i uleczyć wszelkie rany, które gnębiły królestwo już od wielu lat. Jego celem była rządzenie Królestwem w taki sposób, który zapewni ludziom szczęście i dobrobyt, a poddani będą szanować prawa wydawane przez króla oraz prawa Kościoła Katolickiego. Pierwsze lata jego rządów były więc spokojne, król obniżył podatki i rozchody, wybudował pierwszą we Włoszech kolej (między Neapolem a pałacem królewskim w Portici). Jego flota miała pierwszy statek parowy na Półwyspie Apenińskim, a między Neapolem, a Palermo na Sycylii utworzony połączenie telegraficzne.
Jednak, w 1837 roku Ferdynand II brutalnie stłumił sycylijskie demonstracje żądające uchwalenia konstytucji, i utrzymał ścisłą policję w swoich domenach. Postępowi intelektualiści, którzy marzyli o nowoczesnym społeczeństwie opartym na konstytucji, nie zaprzestali protestów. Domagali się od króla nadania konstytucji i liberalizacji jego rządów.
We wrześniu 1847 roku, gwałtowne zamieszki zainspirowane liberałów wybuchły w Reggio di Calabria i Mesynie, a zostały tam stłumione przez wojsko. 12 stycznia 1848 roku w Palermo, na Sycylii wybuchło powstanie, które rozprzestrzeniło się na całą wyspę i posłużyło jako iskra dla wybuchu rewolucji roku 1848 roku w całej Europie. Wybuchły podobne powstania-zamieszki w Salerno, na południu Włoch, i regionie Cilento - gdzie poparła je inteligencja królestwa. 29 stycznia 1848 roku Ferdynand został zmuszony do zagwarantowania konstytucji opartej na edykcie z 1830 roku.
Jednak to nie zakończyło niepokojów. Rozpoczęła się dyskusja na temat liczby członków w przyszłej izbie deputowanych. Żaden kompromis nie został osiągnięty, gdyż król nie zgadzał się na żaden projekt. Zamieszki wybuchły ponownie. Ostatecznie, na rozkaz Ferdynanda wojsko ponownie je stłumiło. 13 marca 1849 roku Ferdynand rozwiązał parlament i zaczął znowu rządzić jak monarcha absolutny. Podczas tego okresu, Ferdynand pokazał swoje oddanie papieżowi Piusowi IX, kiedy zagwarantował mu schronienie w Gaecie. Papież został bowiem chwilowo zmuszony do opuszczenia Rzymu, na skutek podobnych zamieszek, jakie wcześniej dotknęły Królestwo Obojga Sycylii, wywołanych w Rzymie przez Giuseppe Mazziniego.
W tym samym czasie Sycylia ogłosiła swoją niepodległość. Na jej czele stanął Ruggeru Settimu, który 13 kwietnia 1848 roku ogłosił detronizację Ferdynanda. W odpowiedzi król zebrał armię liczącą 20.000 ludzi pod dowództwem generała Carlo Filangieriego i wysłał na Sycylię, aby obaliła liberałów i przywróciła jego rządy. Flota królewska przypłynęła do Mesyny i kiedy już Mesyńczycy się poddali, przez osiem godzin z okrutnym barbarzyństwem dziesiątkowała mieszkańców. Po tym wydarzeniu Ferdynand zyskał przydomek "Re' Bomba", czyli "Król Bomba". Po zakończeniu kampanii, która potrwała prawie dziewięć miesięcy, sycylijscy liberałowie zostali ostatecznie wybici, 15 maja 1849 roku.
W ostatnich latach życia Ferdynand był coraz bardziej odizolowany od narodu i żył w ciągłej obawie o swoje życie. Absolutystyczny charakter jego rządów wykluczył Królestwo Obojga Sycylii z risorgimento (ruchu na rzecz zjednoczenia Włoch) i przyczynił się do upadku państwa i włączenia go do Włoch w 1860 roku wkrótce po śmierci Ferdynanda.
Żródła:
Ferdynand II Burbon "w Wikipedii"